Onze emigratie, onze verbinding

In meerdere opzichten was en is 2016 een pittig jaar.
Wellicht dat vele dat zo ervaren en ieder om heel eigen redenen.
Niet in de laatste plaats door de vele gebeurtenissen wereldwijd die elk op zich een diepe impact hebben.

Op 2 juli 2009 hadden we onze eerste 2 juli viering. Ik gebruik graag het woord 'viering' want 'herdenking' vind ik zo zwaar dat het als niet passend voelt. Maar zeker de eerste keer hebben we het eerste jaar overdacht, het eerste jaar na de geboorte en tevens het overlijden van onze eerste kindje, Mayra Helena.
Elk jaar staan we weer stil bij haar komst, bij haar geboorte en op 7 juli denken we aan de dag dat we fysiek afscheid van haar namen.
Wanneer het mogelijk was gingen Renate en ik, op 2 juli, samen wandelen en ergens eten, en de dag sloten we altijd af met een goede rode wijn.
Dit jaar is 2 juli onze eerste vakantiedag in ons nieuwe thuisland en verblijven we in een flink vakantiehuis vlakbij het meest zuidelijke punt van Noorwegen, Lindesnes. Daar hebben we ook een bootje, een flinke tuin met speeltoestellen en veel privacy. En dat alles ook nog op korte afstand van de kust met vele idyllische plekjes. Een heerlijke vakantie in ons bijzonder mooie thuisland.

Zoals jullie weten vieren Renate en ik onze verjaardagen minder groots, maar dit jaar was het ook voor Olivia en Felix wel heel summier.
Om verschillende redenen hebben ze beide nog een kinderfeestje tegoed, we hopen ergens begin volgend jaar.
Renate heeft de dag voor de verjaardag van Felix een poliklinische ingreep aan haar linkerhand gehad. Het afgelopen jaar heeft ze, om verschillende redenen, de lappenmand en het ziekenhuis vaker van binnen bekeken dan haar en ons lief is. Gelukkig gaat het de goede kant op, maar we hopen dat ze het gauw volledig achter zich kan laten en vol energie verder kan.
Daarom hebben we de verjaardag van Olivia maar ook van Felix met elkaar gevierd.
Uiteraard kijken we op zo'n dag weer terug op de geboorte, dat is een natuurlijk iets als ouder zijnde. Bij Felix komt er dan toch meer boven, eigen emoties maar ook situaties waarbij we als ouder zoveel uit handen moesten geven.
Maar dankbaarheid overheerst als we terug kijken, vooral hoe Felix een ongekend herstel heeft laten zien na zo'n dramatische geboorte en eerste 24 uur. Diep respect voor onze grote kleine man!
Zo noemde zijn kinderarts hem altijd, en vaak nadat ze voor de zoveelste keer de verbazing over zijn herstel had uitgesproken. Heel even over hoe het nu gaat met hem; Super Goed!
Kort en krachtig, maar wat zijn we dankbaar dat Felix nu zo gezond is, een krachtig en vrolijk mens!
Hij gaat eigenlijk een jaar eerder naar school, als je uitgaat dat hij eigenlijk begin 2011 geboren had moeten worden.
En dan kan hij ook nog heel goed meekomen, goed geconcerteerd werken en ook in sociaal opzicht komt hij goed mee met de groep.
Mooi om te vertellen dat hij groter is dan de meeste leeftijdgenoten en nog nooit antibiotica heeft gehad. Ook mede daarom, maar uiteraard vooral omdat hij een natuurlijk sterk immuun systeem heeft, is hij zelden ziek en hersteld hij snel wanneer hij bijvoorbeeld verkouden is. Hier valt nog veel meer over te zeggen, wellicht een keer door Renate omdat de voeding van Felix hem van af het eerste moment krachtig ondersteund heeft. Een bijzonder moment met hem was op een ochtend ergens deze maand. We stonden in het portaal om onze schoenen aan te trekken.
Ik had die ochtend, alleen in mijn gedachte, me voorgenomen om die dag een rolgordijn te gaan kopen voor de badkamer. Daar hangt nu een luxaflex.
Op het moment dat ik Felix even help, denk ik daaraan en maakt hij uit het niets een opmerking in de trent; gelukkig hadden we luxaflex toen ik geboren werd, anders was ik dood geweest.
Ik was even stil, allerlei gedachten komen in me op. Hadden we in ons huis toen luxaflex, of in het ziekenhuis? Dat laatste was inderdaad het geval. Zowel in Zoetermeer waar hij eerst was als ook in het academisch ziekenhuis in Leiden.  Wellicht bedoelde hij de kamer in Zoetermeer waar hij vanuit de OK naartoe was gebracht. Daar was een team een hele tijd bezig om hem stabiel te krijgen voor vervoer naar Leiden.
Al eerder heeft hij een bijzondere opmerking gemaakt over zijn geboorte, waarbij hij heel duidelijk aangaf dat hij dingen nog weet die wij hem nooit over verteld hebben.
De vorige was nog overtuigender, maar ook deze heeft indruk gemaakt.
In een vorige blog heb ik dat verteld, zie http://famore0047.blogspot.com/2014/05/mijn-bde-met-een-bijzonder-vervolg.html

Een heel ander bijzonder moment was begin deze maand. We voelen ons erg betrokken met de gebeurtenissen rond Standing Rock. Allereerst omdat er een groot onrecht wordt aangedaan aan mensen die daar direct betrokken zijn, door ongekend zwaar politiegeweld tegen eigen mensen.
Maar ook omdat de olieproductie en transport zeer vervuilend is en dit nauwelijks aandacht krijgt in media en politiek. En dat terwijl er alternatieven voorhanden zijn.
Daar valt meer over te zeggen, maar terug naar begin deze maand.
Renate heeft samen met Olivia en Felix meegedaan aan een wereldwijde meditatie voor de waterbeschermers van Standing Rock, de Sioux die daar hun heilige grond beschermen.
Wat sommige wellicht niet weten is dat ik in mijn gezin de enige ben van niet-indiaanse afkomst
De grootvader van Renate (vader van haar moeder) was een volbloed indiaan uit de binnen landen van Suriname. Ook aan de kant van haar vader is er een directe lijn met indianen uit zuidelijk Amerika, maar daar is nog minder van bekend.
We hebben om deze reden ook verschillende mooie fotoboeken over Suriname waar we allen regelmatig in kijken. We willen onze aandacht houden op dat wat we wensen en graag zo positief mogelijk. Dus verbinden we Wereld-Vrede en schoon Water aan deze meditatie en aan de strijd van de Sioux, dat is overigens ook een duidelijk doel dat ze zelf uitdragen.
De meditatie verloopt heel rustig en met veel aandacht. Helaas had ik een afspraak elders, maar in gedachten was ik er bij. Olivia stelt voor om het vrolijk en met muziek af te sluiten en ze hebben met elkaar heerlijk gedanst op tropische muziek. Wat een heerlijk stel!

Er lijkt letterlijk een wereld van verschil tussen bovenstaande en het volgende dat ik wil aanhalen.
Maar de verbinding is de dankbaarheid voor mijn gezin en dat ik daar mijn rol in mag vervullen.
In de hectiek van alledag wil dit weleens uit beeld raken, heel menselijk.
Maar goed om ons bewust te zijn van de waarde van ons mens en ouder zijn.
Ook in persoonlijke thema's is een liefdevolle-verbinding een rode draad.

Helaas was dit jaar ook heel pittig omdat mijn nicht Karin is overleden.
Na een kort maar heftig ziek zijn van slechts een maand of 3 is ze op 16 september overleden.
Een dag voor haar overlijden zat ik er doorheen, vooral omdat ik de onmogelijke keuze moest maken om niet naar Nederland af te reizen maar moest kiezen voor mijn verantwoording hier, bij mijn gezin.
Omdat ik er 'door heen zat' moest ik even alleen zijn, de natuur in. Fysieke beweging brengt mijn gedachten tot rust en verteert ook op emotioneel vlak.

Ik ben toen voor het eerst Luberg opgegaan, de hoogste berg in onze gemeente.
In meerdere opzichten een bijzondere tocht. Op 3 momenten had ik het idee dat ik vlak bij de top was, maar ik moest elke keer nog een heel stuk.
Ook boven op de berg omdat daar een soort vlakte is, met een klein meer. Daar moet je overheen om op het hoogste punt te komen.
Ergens halverwege de berg beginnen de eerste varden. Dat zijn steenstapels en sommige kunnen groots worden. En die staan altijd op de top, de kleinere daar onder langs het pad omhoog.
Bij de eerste heb ik een steen neergelegd, voor Karin en haar hardop alle kracht en liefde toegewenst. Ik wist op dat moment niet dat ze die ze zo hard nodig had in haar afscheid van dit Aardse bestaand. Het voelde goed om dit zo op mijn eigen wijze te doen, het gaf me een stuk verbinding met haar en met mijn familie. Het gaf me ook de bevestiging dat mijn verantwoording bij mijn gezin is.
Toen ik de eerste keer dacht vlak bij de top te zijn heb ik een extra grote steen uitgezocht, om symbolisch een stuk gewicht mee te sjouwen. Dat werd dus een heel stuk langer.
Het was een bijzonder moment om ook daar weer een steen neer te leggen voor haar en, zoals ik bij elk moment had gedaan, haar hardop te groeten en kracht en liefde toe te wensen.
De foto hierboven is dan ook de varden op Luberg met als bovenste steen, de steen die ik voor Karin daar heb neergelegd.
Vandaag precies drie maanden geleden is Karin overleden.

Je kan maar op twee manieren leven; alsof niets een wonder is of alsof alles een wonder is. Albert Einstein

Wederom ter afsluiting een dagelijkse gedachte van; dagelijksegedachte.net

Zomaar,

Zomaar,

Zomaar op een dag, en we waren in Noorwegen.
Nee zo werkt dat niet. Dit is dan ook, zomaar een dag en gaat niet zo zeer over onze emigratie.
Zomaar een dag en zomaar een lach.
Een dag waarop ik hoorde dat iemand die me dierbaar is toch niet een kwaadaardige tumor heeft.
Zomaar...
Een lach, een gevoel die ik niet in woorden weet te vatten.
Verdriet kan ook zo intens zijn, gek eigenlijk dat het in die zin zo op vreugde kan lijken.
Zomaar een dag, zomaar ergens begin maart.

Zomaar een lach doet me niet alleen denken aan een leuk liedje maar ook aan een bijzonder verhaal.
Hierbij een verkorte versie;

Een man reed op een avond in het donker door een polder, op een onverlichte weg.
Te laat zag hij twee meisjes, twee tieners, in het donker fietsen, zonder verlichting.
Hij kon ze niet ontwijken en beide meisjes hebben het niet overleeft.
De man kreeg van politie en hulpverleners duidelijk te horen dat het buiten zijn schuld om was gebeurt. Hij hoefde zich niet schuldig te voelen, maar hij kreeg alle begrip voor het feit dat het voor hem heel anders voelde. De man raakte in een zware depressie.
Hij durfde de straat niet meer op en bleef ruim een jaar binnen, in zijn huis.
Na vele gesprekken, vele redenen om wel de straat op te gaan had hij eindelijk de stap gezet.
Hij was enorm bang dat iedereen aan hem kon zien dat hij twee meisjes had doodgereden.
Daarom kon hij eerder niemand onder ogen zien.
Maar daar stond hij, eindelijk was hij weer op straat en hij had het angstzweet op zijn rug staan.
De eerste voorbijganger kwam er aan, de man keek deze aan en tot zijn stomme verbazing kreeg hij zomaar een glimlach van deze onbekende.
Zomaar, een glimlach en zonder een woord uit te wisselen ging deze persoon weer verder.
Om elkaar nooit meer te zien.
Toch was het voor deze man een verlossing, hij kon vanaf dat moment weer 'gewoon' op straat lopen.
Zonder de zware schuldgevoelens op zijn schouders. Hij was ervan bevrijd en kon weer verder met zijn leven. Verder ook om het trauma écht te verwerken.
De ander, die zomaar even een glimlach gaf, weet niet hoe belangrijk dat voor deze man was.
Zomaar een lach...

Een toepasselijke Dagelijkse Gedachte die ik graag wil toevoegen:

Te vaak onderschatten we de waarde van een klein gebaar. Een glimlach, een vriendelijk woord, een luisterend oor; ze kunnen een leven totaal veranderen. Leo Buscaglia

bron; www.dagelijksegedachte.net


Zomaar een dag, het is nu donderdag 24 maart 2016.
Het is vandaag witte donderdag en morgen is het stille vrijdag. Dagen die om verschillende redenen mooi en waardevol zijn.
Hier in Noorwegen zijn dan de winkels gesloten, en ook dat is mooi. De dagen zijn snel langer aan het worden. Ergens begin maart al zijn de dagen hier (zuidelijk Noorwegen) langer dan in Nederland.
De winter is meestal niet écht donker door de sneeuw die zelfs het licht van de maan en de sterren
weerkaatst. Zo sterk zelfs dat s'nacht bij volle maan je zonder zaklantaarn het bos in kunt!
Straks is het zomer en is het in de nachten helemaal niet meer donker. De zon gaat wel onder maar het blijft zo licht dat je minden in de nacht buiten een boek kunt lezen. Ook een heerlijke tijd!
Zomaar een berichtje van mij, op niet zomaar een dag maar op witte donderdag.

Laat gerust een berichtje achter, onderaan deze blog of per mail etc.

Fijne paasdagen en veel goeds liefs, Bram

De grootste wijsheid is wijs zijn op het juiste moment. Theodore Roosevelt

bron; Dagelijkse Gedachte.net

Onze emigratie, onze schoolkeuze...

Onze schoolkeuze? Uiteraard voor onze kids maar toch is Renate ook goed bezig met haar studie en ben ik, met af en toe een pauze, ook aan mijn Noors bezig. Maar een andere keer meer over de studie van Renate en wellicht ook over mijn bezigheden wat studie betreft.
Maar eerst dit, via een omweg naar mijn vorige blog en straks weer hier terug.
Een andere kijk op, een bril op voor beter zicht wellicht. Nee, ik heb mijn Nederlandse zonnebril nog niet gevonden, die ligt nog op Lundås onder de sneeuw!
Goed zicht, ook op de weg. Het kan handig zijn, of noodzakelijk zo blijkt uit het volgende gebeuren:
Postbode zijn is in mijn ogen, daar gaan we weer :) een ondergewaardeerd beroep, net als vuilophaler etc. Ik heb eens in de Ode een artikel gelezen dat ging over de zin en onzin van een (hoog) salaris.
Waarom moet een professor op een universiteit zoveel meer verdienen dan de schoonmaker?
Hij of zij krijgt toch al enorm veel voldoening uit het vele onderzoek dat gedaan mag worden, en het geven van lessen aan leergierige studenten?
Dat krijgt de schoonmaker niet, of veel en veel minder, en zou het vanuit dat oogpunt niet logisch zijn dat deze een heel hoog salaris uitgekeerd krijgt!
Het is een stelling om eens rustig over na te denken, je gedachten over te laten gaan.
Maar niet als je auto rijdt! Dat slaat dan op die postbode die ik een aantal weken terug zo liet schikken dat hij minstens 10 centimeter omhoog schrok.
En dan moet je weten dat het de meest relaxte postbode van het noordelijk halfrond is, een soort
Rasta Viking! Zo loopt hij ook, de ene been nog net niet slepend, om deze als laatste mee te nemen, hoofd voor en achterwaarts mee laten zwingen alsof het op een muziek ritme moet meegaan en vooral... langzaam en bedachtzaam zijn werk doen. Mooi man!
Maar hij reedt met zijn auto achteruit een oprit af, de straat op en hij keek keurig over zijn linker schouder. En nog steeds keek hij over zijn linker schouder, ook toen ik van de andere kant kwam aangereden. Ik zag hem en stopte terwijl hij achteruit reed, op mijn helft dan wel en zo stond hij met zijn 'neus' naar mijn kant.
Op ongeveer 3 meter afstand en ik keek hem zo rustig mogelijk aan, als een soort Neder-Rasta-Noor.
Dat werkte, hij zag me, een auto op zo'n korte afstand! Dat is dus schrikken, en hij veerde op.
Ongeveer 10 centimeter omhoog en voor het eerst in al die jaren dat ik hem ken was hij heel even niet die Rasta-Viking, heel even maar.
In accentloos Noors deed ik mijn hand vragend ophoog en hij lachte, met enige moeite weliswaar. We groeten elkaar met een voorzichtige maar welgemeende glimlach en we rijden elk een andere kant op. Goed kijkend natuurlijk en... vooral in de juiste richting!
Deze keer ging het goed, gelukkig maar. Enige weken later zie ik hem op exact hetzelfde punt een schadeformulier invullen met een minder blij kijkende dame. Haar auto had dan ook een deuk in de zijkant. Tja, leren doe je een leven lang, ook als je de veertig ruim gepasseerd bent en ook lerend van alledaagse gebeurtenissen.
Trouwens weer een bijzonder voorbeeld van Synchroniciteit! Want waarom kwamen wij juist op dat moment langs dat punt om dat te kunnen zien?

Dat is een vraag die ik wel vaker heb, ook wanneer ik bijvoorbeeld dezelfde auto weer zie op hetzelfde punt. We rijden in de ochtend ergens naar toe, komen in de middag terug en zien weer dezelfde auto ons tegemoet komen op nagenoeg hetzelfde punt waar we deze in de ochtend ook tegemoet reden. Op zijn minst bijzonder om dat regelmatig te ervaren. Synchroniciteit dus!
Ook daar valt veel van te leren, wat wil het je zeggen of duidelijk maken?
Maar goed, weer terug naar die schoolkeuze, met een dubbele omweg, maar...

We gaan van school veranderen, Olivia dan en Felix gaat gelijk van start op de Montessori school in Ulefoss. Een dorp in onze gemeente en de school staat voor ons helemaal aan de andere kant van onze gemeente. Ongeveer 20 minuten rijden. Dat was een reden om Olivia er in eerste instantie niet heen te sturen, maar in Lunde naar school te laten gaan. Ook omdat ze dan vriendschappen makkelijker kan onderhouden, vooral met haar beste vriendin. Ook dat woog zwaar maar we zijn overtuigd dat de belangrijkste contacten zullen blijven. Ook omdat we verschillende activiteiten hebben en krijgen in ons dorp.
Maar de nieuwe school staat én goed bekend én stelt het kind in alles centraal.
De school in Lunde staat ook heel goed bekend en we zijn zeer tevreden over de leraren van Olivia, maar we zagen het leerplezier van Olivia achteruit gaan. En dat is jammer, zeker als er bijna dagelijks huiswerk gedaan moet worden. Dat was ook een belangrijk punt, en zo zijn we gaan informeren en namen we voor ons het besluit.
Vervolgens met Olivia en Felix besproken en uitgelegd, hun mening gevraagd en een paar keer de school bezocht en de knoop doorgehakt. Dat is een zeer korte versie van iets dat we zorgvuldig en weloverwogen hebben gedaan. Maar zoals het er nu voor staat lijkt het een hele goede keuze die relatief soepel verloopt.

Vandaag (13 mrt) wellicht de laatste keer van het jaar met de latten onder het bos in geweest. De vaardigheid en plezier in deze sport neemt elke keer in razend tempo toe. Olivia lijkt dagelijks te oefenen, zo soepel doet ze het maar ook Felix doet het goed. Bovenal vinden ze het leuk!
Nu nog een wat ouder berichtje;
Vandaag (21 jan 2016) hebben we een ochtend wandeling door het bos gemaakt. Het bos waar we
's zomers vaak komen, meestal om bosbessen te plukken maar ook voor een korte wandeling.
Een heerlijk bos en het klinkt niet echt bijzonder, een ochtend wandeling.
Maar... én het was best vroeg én het was best koud én er lag best veel sneeuw. Heerlijk dus!
De temperaturen kunnen op korte afstand van elkaar best verschillen, daar bij het bos was het maar -15 en thuis was het -20. Buiten dan, het kacheltje binnen werkt prima :)
Maar lopen door de sneeuw, ongeveer 30 a 40 cm, is nog best inspannend maar gelijk ook heel ontspannend. We hadden er laatst ook al gelopen, als eerste, en nu zagen we dat in onze eerste voetstappen na ons reeën hadden gelopen. Leuk idee, maar andere mensen komen er in de winter dus niet, of heel weinig. Ook een leuk idee, niet dat ik mensen schuw ben, maar een boswandeling is extra fijn om in alle rust te doen. En dat gaat hier meestal prima!

Nog een huishoudelijk iets, wat klinkt dat schools, maar ik ben heel blij met alle leuke reacties die ik per mail krijg nav deze blog. Hartelijk dank daarvoor, ik wil er niets aan af doen, maar onderaan deze blog kun je ook een reactie kwijt. Is ook leuk en alvast mijn hartelijke dank daarvoor!
Hou de blog en facebook in de gaten wanneer je de blog actief wilt volgen, en ook daarvoor bij voorbaat mijn dank :)

Als afsluiter kun je onder de 'spreuk' mijn allereerste blog lezen die ik op onze nieuwe website hebben gezet.

Een goed gebruik inmiddels. Ik begin de dag meestal met thee en koffie en daarna start ik de pc op en lees als eerste de mail van dagelijksegedachte.net.
Dat is een goede gewoonte die ik in ere wil houden en daarom goed om de blog af te sluiten met een wijsheid, deze keer uit een boek:

'Wijsheid is niets anders dan de spiegel van goed verwerkte mislukkingen'

Van Paul Fentener van Vlissingen uit zijn boek; Ondernemers zijn Ezels.

Veel goeds toegewenst van ons voor jullie allen!

20 jan 2016, allereerste blog geplaatst op onze nieuwe site;
www.okonome.no !

Kaldtraktet kaffe, 
Koud gezette koffie

1- Koud gezette koffie is een oude en toch onbekende manier om koffie te zetten.

Overheerlijke koffie waarbij subtiele en bijzondere smaaktonen uit de koffie naar boven komen.

Elementen of smaaktonen die je anders minder of nauwelijks in de koffie kunt terugvinden.  Koud gezette koffie was tot voor de tweede wereldoorlog een veel voorkomende manier om koffie te zetten.Vaak werd de koffie uiteindelijk in een koffiekan op de houtkachel alsnog verwarmd zodat in koude dagen men toch een warme drank kan drinken. De koffie is zowel koud als warm lekker en beide brengen hun eigen smaken naar boven. Aangelengd met volle room geeft de koude of warme variant weer zijn heel eigen smaak.

Zo zie je maar weer hoe je oneindig kunt variëren met deze bijzondere drank, koffie!

Overigens is Dutch Coffee in Azie en Australie, maar ook in Noord-Amerika, razend populair.

Dutch Coffee is een variant van koud gezette koffie waar water vervangen is door ijs, of door ijswater. 

Het ijs druppelt op (versgemalen) koffie dat vervolgens opgevangen wordt. (3 traps systeem)

Deze zetmethode komt uit de Nederlandse VOC-tijd en leeft op dit moment weer volledig op.

Het jaar 2015 is/was het jaar van de koud gezette koffie en ik wil graag mijn bijdrage leveren om deze overheerlijk zetmethode ook in Noorwegen populair te maken.

Uiteraard zijn er moderne en klassieke 'installaties' te koop waarmee je op professionele manier je eigen koud gezette koffie kunt produceren.

Hieronder geef ik je graag twee eigen recepten waarmee je eenvoudig een heerlijke koud gezette koffie kunt maken. De ingrediënten zijn eenvoudig, geduld, tijd en koffie van een goede kwaliteit.

Ik ga uit van 8 gram koffie per 100 ml koud water en 12 tot 24 uur (extractie) tijd, maar dat variabelen die persoonlijk zijn. Tot is 12 uur een minimale tijd om alle smaken goed aan het water af te geven.

2- Koud gezette koffie:

gebruik een nauwkeurige weegschaal waar je een (schone) glazen afsluitbare pot op zet, ik gebruik potten van 500 ml met een goede deksel. Voeg 40 gram koffie toe, maling geschikt voor espresso en of cafetière.

Voeg ongeveer 150 gram koud water toe en roer dit rustig door tot er een egale massa is ontstaan.

Voeg vervolgens water toe tot je een totaalgewicht hebt van 440 gram. (excl.het gewicht van de pot!)

Roer het vervolgens weer even rustig door en laat de pot, goed afgesloten, minimaal 12 uur staan.

Zoals gezegd kun je met de tijd variëren, het is jouw koffie en jouw eigen smaak. 

Ik laat de koffie meestal in de keuken staan waar het kouder is dan in de woonkamer, maar de koelkast is ook een mogelijkheid. Persoonlijk vind ik dat je dan de koffie meer tijd moet geven om een goede smaakafzet te krijgen.

 Na afloop kun je de koffie filteren in een koffiehouder met filter of in een cafetière, of ook wel 

een French Press genoemd. 

Geniet ervan!

(ik gebruik vaak een metalen trechter met daarin een ongebleekte koffiefilter, deze eerst een beetje natmaken zorgt dat er minder koffiesmaak in het filter trekt!) 

3- Cold Brew, de Famore slow coffee variant;

Deze Cold Brew variant is een eigen recept waardoor ik het de naam Famore heb gegeven.

Je kunt bovenstaand recept gebruiken waarbij je ongeveer 150 gram van het water weglaat en vervangt door 150 gram ijs. Dit ijs kun je rechtstreeks toevoegen maar het heeft mijn voorkeur om het druppelsgewijs toe te laten voegen. Ik gebruik weer die metalen trechter waar ik het ijs in leg. Deze sluit de glazenpot met het koffie-extract goed af en op de trechter zet ik een glazen pot zodat ook het ijs 'schoon' blijft.

Wanneer het ijs gesmolten is kun je de trechter weghalen en de pot met een deksel afsluiten.

Eventueel kun je de koffie-extract even doorroeren. De totale tijd is weer 12 uur, maar ik kan je aanraden om een aantal uren meer te gebruiken.

(Famore is een eigen ontworpen naam waarbij ik alle letters heb gebruikt uit alle namen van mijn gezin, met als eindresultaat; Pure Liefde en Licht)

ØkoNome©
Lunde, Norge

www.okonome.no

Onze emigratie, onze kijk op...

Lieve mensen,

Onze kijk op? Bedoel je het uitzicht dat je hebt? Ja dat zou natuurlijk ook kunnen, maar ik heb het

ook over onze cq mijn mening, onze kijk op dingen, onze blik, ander referentiekader, hoe je het maar wilt noemen.

Maar over het uitzicht gesproken, ik kwam op deze blog omdat we afgelopen oktober met zijn viertjes Lundås hebben beklommen. Prachtige berg die we vanuit onze tuin kunnen zien.

Ik heb hem één keer eerder beklommen, twee jaar geleden. Toen was ik ook onder de indruk van de mooie tocht en het prachtige uitzicht. Heerlijk in de volle zon over onze geliefde dorpje uitkijken. De bergen in de verte, de rivier en de prachtig gekleurde bomen. Dat met een krachtige zon, weinig tot geen wind en een heel aangename temperatuur. Medio oktober hadden we nog 18 graden! En dan moet je weten dat dat hier warmer aanvoelt dan in Nederland. Zonder jas buiten lopen en spelen dus, ja ik ook. We waren op het idee gekomen om Lundås op te lopen, oh ja je spreekt het uit als Luundos, omdat Olivia elke week met 'buitenschool' Lundås oploopt.

Omdat ik de berg al eerder had beklommen was ik verbaasd dat ze dat ook met 5 a 6 jarige doen. Een groep van ongeveer 25 kinderen met ongeveer 4 volwassen begeleiders, een berg op, en daar enkele uren de meute in de gaten houden etc, dat leek me een minder goed idee. Twee jaar geleden zou ik nog minimaal 'onbegrijpelijk' als term hebben gebruikt.

Inmiddels weet ik dat het heel normaal is dat je kinderen van alles bijbrengt waardoor ze vertrouwd raken met hun omgeving. En in Noorwegen breng je een kind dus bij om vertrouwd te zijn in en met de bergen.

Zo werden wij ingehaald door een kind van drie! Nee geen gein, hele families gaan die berg op. Vooral in het weekend, dus ook op deze zondagmiddag. Een gezin met twee kinderen lieten we voorgaan. De zoon zit een klas hoger dan Olivia, ze werd dan ook lief begroet en zijn broertje van ongeveer 3 liep een groot deel zelf de berg op. Een gedeelte zat hij ook op de schouders van zijn vader, wat voor beiden een prestatie is. Beetje topzwaar een berg oplopen, losse steentjes en van die gladde blaadjes, nee het is niet het eerste dat in mij opkomt. En dan als ukkie zoveel hoger alles onder je steeds kleiner zien worden, nee dat zag ik mezelf als ik in zijn schoenen stond hem niet nadoen. 

Maar mijn mening is dus sterk veranderd sinds ik hier woon. Ik kijk er nu als het ware met een andere bril naar, en ik ben overigens ook mijn Nederlandse zonnebril op die berg kwijtgeraakt. Ja echt waar, balen en ook nog vervuilend. Misschien vind ik hem bij een volgende tocht nog terug, maar voor nu ben ik die Nederlandse bril dus kwijt. Maar zoals gezegd mijn Nederlandse kijk op veel dingen is dus aardig veranderd, verbeterd zou ik zeggen omdat ik me meer en meer realiseer hoe je van alles 'normaal' vindt alleen maar omdat je dat zo geleerd hebt.

Maar goed, wij zijn dus die berg aardig makkelijk opgelopen. Olivia trots voorop en Renate met verbazing er achteraan. Genieten van het prachtige uitzicht, de prachtige klimbomen met ingebouwde relax-stoelen (nee echt waar, sommige zijn zo gegroeid dat je erop kunt liggen) en dan ook nog een prachtige 'grillhytte'. Dat is een stookhut waar je een vuurtje kan stoken en worstjes kan grillen.

We zijn inmiddels een aantal weken verder (begin november) en in de tussentijd heeft 'Het Leven' niet stilgestaan. De eerste keer dat ik Lundås opging was ik met L.V. Inmiddels is hij overleden, daar in Nederland. Een paar weken voor zijn overlijden is hij nog naar Lunde gekomen om afscheid te nemen. Met een aantal Nedernoren hebben we een vuurtje gestookt, aan het water.

Een bijzonder samenzijn dat een ieder lang zal koesteren, ieder op zijn eigen manier.

Weer even later is een oom van mij overleden. Aan een, om de woorden van mijn vader te gebruiken, 'vervelende rotziekte'. Mijn vader had het dan over zijn eigen ziekte, maar het gaat helaas ook op voor andere soorten ziekten. Ik was graag bij mijn familie geweest, op zijn minst om mijn respect en verbondenheid te tonen.

Nu op afstand zijn voelt dubbel, maar het geeft mij ook het besef dat 

de verbondenheid diep gaat en 'goed zit'.

Op 30 december mocht Renate naar het ziekenhuis voor een poliklinische ingreep aan haar hand, in april of mei zal haar andere hand 'gedaan' worden. We wensen dat deze ingreep en het herstel net zo voortvarend gaat als deze. De klachten, waar menig goede nachtrust aan is opgeofferd, zijn zo goed als verdwenen.

Super! De goede nachtrust moet nog terug komen, maar dat terzijde. 

Overigens was Olivia mee omdat het kerstvakantie was, daar was ik achteraf heel blij om.

Ik mocht opnieuw ervaren dat ik veel van mijn eigen ziekenhuiservaringen heb verwerkt, dat was een boeiend proces. Mooi om samen met Olivia op Renate te wachten, samen te praten, alles om ons heen rustig te bekijken en een stukje te lopen. We hadden het eigenlijk wel gezellig samen!

Binnen een uur was Renate uit de behandelkamer. YES, opgelucht en naar huis!

Op 20 december heb ik één van de meest bijzondere natuurverschijnselen ervaren;

Het Noorderlicht! Daar zijn geen woorden voor te vinden, zo indrukwekkend. Magisch!

De foto's zijn niet van mij, maar ze geven een heel goede indruk van wat ik heb gezien.

En dat 'gewoon' op een korte avond-wandeling net buiten mijn dorp.

Zo, een mooi punt om deze blog mee af te sluiten.

Vorig jaar heb ik geen enkele blog geplaatst, dat had zo zijn redenen, maar voor dit jaar heb ik mij voorgenomen meer te schrijven. Ja ja, en dan ook nog als blog plaatsen :)

Ik plaats deze blog een aantal dagen na de afscheidsdienst van mijn oom.

Voor mij een moment om wat meer in mezelf te keren en dat dan ook weer te delen.

In gedachten is er geen afstand...

PS1: Volgende keer meer over onze schoolkeuze.
PS2: aurora borealis is ook in onze regio een zeldzaam natuurwonder!

Sommige mensen zien de dingen zoals ze zijn en vragen: waarom? Ik zie de dingen zoals ze nooit zijn geweest en zeg: waarom niet? George Bernard Shaw

voor meer mooie uitspraken, zie : www.dagelijksegedachte.net 

Mijn BDE, met een bijzonder vervolg....

Mijn BDE;

Als kind had ik een ongeluk waardoor ik totaal tien keer ben geopereerd.
Tijdens de negende operatie, ik was toen 19 jaar, waren  er verschillende fouten gemaakt.
Daardoor moest ik met spoed wéér geopereerd worden.
Tijdens deze operatie trad ik uit mijn lichaam.
Ik “hing” vervolgens in een hoek van de operatiekamer en zag mezelf op de tafel liggen
met een heel aantal mensen om mij heen, die druk bezig waren.
Ik voelde duidelijk de grens van het leven; daar waar mijn lichaam was, en achter mij
waar intense liefde en vrede was.
Die liefde en vrede die ik toen voelde was dus zeer intens en ik wilde niet terug in mijn
lichaam. Ik wist heel goed dat ik de kans had om het leven met zijn sores achter mij te laten.
Net op het moment dat ik dat wil de doen, werd ik terug geroepen. Ik draaide mij om, zag
mijn lichaam en besloot terug te gaan. Een krachtig besluit, en het was voorbij ...

Dat is ruim 25 jaar geleden. Ik heb altijd geweten dat het een bijzondere ervaring was geweest, maar ongeveer 15 jaar na de ervaring ben ik er vaker over gaan praten.
Nog steeds weet ik niet goed of ik deze ervaring "groots” moet en mag delen, maar ik weet nu wel meer wat het mij heeft gebracht.
Overigens vermoed ik dat ik op mijn vierde jaar ook een BDE heb gehad.
Ik was toen bijna verdronken in de vijver van de buren.
Het was diep en ik was tot bijna op de bodem gekomen. Het beeld van de vissen om mij
heen zie ik nog scherp voor me, vermoedelijk ruim een halve meter onder de waterspiegel.
Het was ook daar erg vredig en ik was niet bang.
Plotseling had ik mijn mond net boven het water, met mijn tenen op een bloembak.
Hoe ik er uit was gekomen heb ik nooit geweten.
Nogmaals, ik weet niet zeker of dit een BDE was, maar het was in ieder geval een bijzondere ervaring die me altijd bij is gebleven.
Ik heb als twintiger erg mijn best gedaan om te doen wat men maat schappelijk van mij wilde: een vaste baan, goed salaris en een eigen huis.
Maar ik had ook mijn uitspatting en dronk veel alcohol. Ik wist dat ik aan me zelf moest gaan
werken maar heb dat uitgesteld tot ik begin dertig was.
Toen begon ik ook meer te lezen over spiritualiteit en andere zaken.
Zo kwam ik dichter bij me zelf en daar blijf ik aan werken.
Ik hecht aan het leven, maar ik ben niet bang voor de dood.
Veel mensen met een BDE zeggen dat ze sinds dat moment niet meer mee kunnen met de massa; dat herken ik maar ik had het niet ineens.
Dat komt misschien omdat er toen nog weinig openheid was over het onderwerp BDE.
Zoals ik al eerder zei, had ik ook zelf me meer gericht op wat er van mij maatschappelijk werd gevraagd.
Daar was ik zelf verantwoordelijk voor, los van de heersende tijdsgeest.
Door de dood van ons eerste kindje, ze is bij de geboorte overleden, kwam bij mij het besef los dat ik wèl mee ga op de stroom van het leven. Dat ik dat eigenlijk al zo lang doe.
Op belangrijke momenten vertrouw de ik wel degelijk op mijn intuïtie en voer ik mijn eigen koers.

Toch had ik een bijzonder moment nodig om dat besef goed door te krijgen.
Toen mijn vrouw op bed lag en haar vliezen waren gebroken raakte ik eerst in paniek.
Op weg naar de telefoon om 112 te bellen nam ik een zeer intens en krachtig besluit.
In een fractie van een seconde ging er veel door mij heen; het belangrijkste was dat ik voor mijn dochtertje vanuit rust en trots zou ervaren wat er zou komen.
Het besluit om waardig en respectvol met de situatie om te gaan deed ik voor haar.
Geen paniek, maar rust en respect voor ons kindje dat nu een oneerlijk gevecht moest voeren.
Ze was nagenoeg kansloos na een zwangerschap van 24 weken.
Vlak voor de bevalling was er nog een hart slag, maar ze werd levenloos geboren.
Er waren na haar geboorte vele momenten waar in ik mij diep verbonden met haar heb gevoeld.
Dat gevoel is gebleven en ik koester mijn sterrenkind als een groot geschenk van God.
Ze heeft mij en mijn vrouw veel moois gegeven, intense momenten waarin ons dochtertje vanuit een andere dimensie ons liefde en respect gaf.
Mijn vrouw en ik waren al heel hecht samen, maar dat werd door deze ervaring veel sterker en we groeien daar nog in.
Ons tweede dochtertje werd bij net één jaar geopereerd in het zelfde ziekenhuis waar ik mijn laatste operatie onderging.
Haar zo aan een ander toe te vertrouwen was een proces van loslaten en vertrouwen.
Voor mij ook bijzonder om zo mijn eigen ziekenhuis ervaringen af te sluiten.

Ongeveer twee maanden later was ik weer in de OK omdat mijn vrouw een spoed keizersnede moest ondergaan na 29 weken zwangerschap.
Onze zoon zag ik levenloos ter wereld komen en hij moest gereanimeerd worden.
Ondanks onzekerheid voor wat zou komen wist ik de innerlijke rust te vinden en kon ik zo actief de situatie ondergaan. Ik ging mee met de stroom van het leven.
Onze zoon heeft een zeer moeilijke eerste nacht gehad. Er was voor de bevalling geen tijd geweest om zijn longen voor te bereiden.
In de eerste nacht was zijn bloeddruk ook mede daarom instabiel en te hoog.
Na deze eerste nacht liet hij een wonderbaarlijk goed herstel zien en toont hij een bijzonder sterke levenskracht.
Ook nu “doet” hij het heel goed en is hij een mooie, relaxte en een heel stevig en krachtig kind.
Afsluitend wil ik opmerken dat in de gezondheidszorg veel bijzondere mensen werken die met liefde voor hun vak mensen bijstaan in vaak moeilijke omstandigheden.
Dat ook ik in het verleden te maken heb gehad met (ernstige) fouten en onbegrip door deze beroepsgroep, doet hier niets aan af.
Mijn ziekenhuiservaring en die met mijn kinderen te maken hadden, waren mede
zo bijzonder omdat vele zeer kundige en liefdevolle mensen zo begaan en betrokken waren met onze kinderen en met ons als ouders. Dat kan mij nu nog ontroeren.
Het is onder andere mijn taak geweest om liefdevol mijn ervaringen te mogen zien als een geschenk van het Leven, een kostbaar geschenk.


Bovenstaand verhaal krijgt eind 2013 een bijzonder vervolg die ik graag wil delen.
Ik zit aan het begin van de avond met mijn zoon, hij is dan ruim een week 3 jaar, op de bank.
Hij heeft een tijdschrift gevonden dat hij aan het doorbladeren is.
Zoals al in het verhaal hierboven is beschreven is mijn zoon geboren bij een zwangerschap van 29 weken en hij had geen hartslag of ademhaling en moest gereanimeerd worden. Later die avond opnieuw toen hij werd vervoerd naar het academisch ziekenhuis.
Daar op die bank was hij dus in het tijdschrift aan het bladeren en hij zag een foto van een operatieteam, in blauwe pakken en met mondkapjes op. De patiënt is niet te zien en de foto is niet schockerend. Hij vraagt me wat `dat` is en ik zeg iets korts als; een operatiekamer.
Vervolgens zegt hij; die meneer knijpt daar zo.
Hij wijst naar zijn rechter zijde, net onder zijn ribbenkast, terwijl hij dit zegt.
Hij kijkt er erg moeilijk bij en zegt dat het erg veel pijn doet. (meneer zegt hij overigens tegen alle volwassenen, zijn kinderarts was een vrouw)
Ik heb geluisterd en naar hem gekeken en wou niet teveel zeggen of vragen.
Wel heb ik gevraagd; wanneer was dat? Maar daar kon hij geen antwoordt op geven, logisch ook.
Ik heb begrepen dat een pasgeborene met twee vingers wordt gereanimeerd, net onder het middenrif. Ik was er de eerste keer bij maar kon het niet goed zien omdat een heel team van mensen om hem heen was. Onze `Grote-Kleine-Man` was wel erg klein bij zijn geboorte!

Bovenstaand vervolg heeft indruk om me gemaakt, dat mag logisch zijn.
Overigens hebben wij hem nooit verteld dat hij tijdens een spoedoperatie is geboren.
Zijn beleving die hij zo puur met mij heeft willen delen kan mijns inziens niet anders
uitgelegd worden als een herinnering aan zijn geboorte en wellicht een BDE die daaraan
verbonden is.



PS; inmiddels is op 20 mei deze blog op eart-matters.nl al ruim 1500 keer gelezen.
Daar ben ik heel blij mee, dank daarvoor.
zie; http://www.earth-matters.nl/26/9401/spiritualiteit/lezersbiref-vervolg-van-bijna-dood-ervaring

Onze emigratie, ons afscheid...

Afscheid nemen,

Voor mij toch onverwachts is mijn vader op 23 november 2013 overleden.
Een dag eerder had ik van mijn oom vernomen dat het slechter ging met hem. De ochtend van zijn overlijden had ik besloten om hem op te gaan zoeken, dat ik zou gaan proberen reis te regelen.
Dat had ik in een mail aan mijn oom gestuurd en een paar uur later krijg ik het bericht van zijn overlijden. Mijn vader was al een aantal jaren ziek en hij ging langzaam maar zeker achteruit.
Helaas heb ik mijn vader voor het laatst gezien in mei 2011, een aantal maanden voor onze emigratie naar Noorwegen. Door een heftig en verdrietig conflict was het niet meer mogelijk om contact te hebben met mijn ouders en zussen. Mijn rouwproces is toen ook gestart, en dat is pijnlijk.

Ongeveer één uur voor het overlijden van mijn vader had ik een bijzonder moment, in gedachte was ik sterk met hem verbonden.Het gevoel wat erbij aanwezig was, was puur en liefdevol en ik heb uitgesproken dat er geen obstakels tussen ons aanwezig zijn. Dat gevoel heeft mij bijgestaan in de stappen die ik vervolgens helaas moest maken, op weg naar zijn crematie. Het weerzien met mijn familie heeft mij zeer goed gedaan, het was zeer warm en liefdevol. Het heeft mij wederom laten zien dat familiebanden uniek zijn, waardevol. Maar achterom kijkend moet ik ook erkennen dat deze banden niet als vanzelfsprekend moeten worden ervaren. Een mens is op de eerste plaats een uniek en liefdevol wezen, en dan pas een dochter, broer, zoon, etc etc. In de afgelopen jaren heb ik veel geleerd, ook dat het bewust nemen van afstand en mijn eigen weg te gaan, goed was om te doen. 
Voor mij was er eigenlijk geen andere optie en ik denk dat alles bij elkaar het mij als mens verder heeft gebracht, maar ook wij als gezin zijn in onze kracht en in onze liefde bevestigd en gedragen.

Een heel aantal momenten waren voor mij zeer bijzonder, het contact een mijn oom en tante waar ik ook verbleef, een aantal gesprekken. Maar ook een tekening op de kist van mijn vader. De kist was van onbewerkt hout dat was gezaagd van een enorme boom die in een dorp verderop had gestaan.
Een boom die veel ouder dan mijn vader moet zijn geweest en waar hij misschien nog wel onder heeft gestaan. Op de kist stonden een paar boodschappen, maar ook was er een vogel en een bergketen getekend. Die bergketen viel me op. Deze leek erg op Lifjell. Vooral vanaf een bepaalde hoek gezien.
De foto hieronder laat dat hopelijk zien.
Maar uiteraard kan het ook gewoon zo zijn dat ik deze gelijkenis er graag in wou zien.

Bovenstaande is een ingrijpende en heel persoonlijke gebeurtenis en het lukt me nu nog niet om het geheel vrij en open te schrijven. het verhaal loopt niet goed, lukt me nu ook niet om dat anders te verwoorden. Ik ga daar later mee verder. 

De reis naar en terug van Nederland was in een heel aantal opzichten bijzonder. Ik was enorm blij dat ik weer terug was en ik werd in een koud en wit Noorwegen door mijn heerlijke gezin van de bus gehaald. Ik maakte nog net geen huppel sprong van blijdschap toen ik ze zag. Maar wat was ik blij ze weer te zien en te kunnen knuffelen, heerlijk. 
Gelijk gingen we over tot de orde van de dag. Olivia had een uitnodiging gekregen van haar vriendin Anne, ja het zijn echte dikke vriendinnen. Die uitnodiging kreeg Renate toen ik al vertrokken was.
Of ik nog een cadeautje in Nederland kon kopen. Natuurlijk, ik zou toch in de Hema wat dingetjes kopen, maar of ik nou alles meekrijg in die ene tas die ik als handbagage meeneem? 
Ongelofelijk wat er in kan en Anne was er blij mee, kun je vast niet in onze regio kopen.
Gelijk kon ik achter het stuur kruipen om Olivia en Renate naar het feestje te brengen en we waren precies op tijd. Wat een timing, en dat met ruim 1000 km achter de kiezen.

De volgende gebeurtenis wil en kan ik nu wel vrij en open delen, het was een paart dagen na mijn thuiskomst.

Ik zat met Felix in de woonkamer, ik zat op de bank en hij stond voor de bank.
Hij maakte bijzondere opmerkingen  die ik mogelijk kan koppelen aan een bde.
Felix is geboren met een spoedkeizersnede na een zwangerschap van 29 weken en hij had geen hartslag of ademhaling en moest gereanimeerd worden, later die avond opnieuw op weg naar het andere ziekenhuis, LUMC. Op die avond met mij was Felix aan het bladeren in een tijdschrift en daar zag hij een foto van een operatieteam, in blauwe pakken en mondkapjes op etc. Hij vroeg wat dat was en vervolgens zij hij; Die meneer knijpt daar zo. Hij wees naar zijn rechter zijde, net onder zijn ribbenkast.
Hij keek er wat moeilijk bij en zei dat het toen erg pijn deed. (meneer zegt hij vaak tegen volwassenen en zijn artsen waren vrouwen)
Ik heb geluisterd en naar hem gekeken en wou niet teveel vragen. Over het wanneer kon hij geen antwoord geven, logisch ook.
Renate zei later dat bij pasgeborene met twee vingers wordt gereanimeerd, net onder het middenrif. 
Ik was er de eerste keer bij, maar kon dat niet goed zien omdat er veel mensen om hem heen stonden en hij heel klein was. Uiteraard heb ik het nodige gezien en wist ik dat het kritisch was.
Uiteraard kun je bovenstaande ook sceptisch benaderen, maar het lijkt mij toch zeer aannemelijk dat Felix zijn geboorte kan herinneren en dat hij waarschijnlijk deze bewust van buiten zijn lichaam heeft waargenomen.
Dat kun je dan een BDE noemen omdat hij op dat moment feitelijk dood was. Dat laatste staat overigens ook zo letterlijk in zijn medisch dossier.




Als afsluiting een mooie gedachte over kwaliteit in je leven;

Het geluk in jouw leven, hangt af van de kwaliteit van jouw gedachten.  Rehana Gulzar, Utrecht NL

Onze emigratie, ons verhaal..... deel 1

Onze emigratie, ons verhaal... deel 1 

Beesten in het nieuws,

Waarom ook niet wederom starten met dit item, het is inmiddels een vertrouwd iets geworden.

Zo hoort het ook, dieren horen een natuurlijk onderdeel van ons dagelijks leven te zijn.

Alhoewel ik de muizen in onze schuur, die deels ook onze tijdelijke kweekkas is, in eerste instantie niet veel goeds toe wenste zijn ook deze diertjes een natuurlijk onderdeel van onze woonomgeving.

Niet in huis en maar in beperkte mate in de tuin en directe omgeving, maar ik mag de andere dieren vertrouwen dat ze deze populatie in de hand houden.

De reeën zien we niet meer om ons huis, helaas. De laatste keer waren ze rustig met zijn vieren als gezin in onze woonwijk. De bomen waar ze aan gegeten hebben zijn nog niet geheel hersteld, maar dat komt vast wel goed voor de volgende winter.

Dat schreef ik enkele maanden geleden, na afloop van de winter.

In de zomer heb ik de familie weer gezien, maar niet meer met z'n vieren. Verschillende keren heb ik een zeer hitsig mannetje achter een vrouwtje aan zien rennen. Zelfs een keer vlak langs mij terwijl ik in de tuin stond, het is me een stelletje.

Oh ja, ook nog leuk om te zeggen is dat we tijdens onze laatste tocht door de sneeuw, op de slee door het bos achter ons huis weer de meeuwen voor het eerst zagen. Felix wees naar boven en zei iets dat ik niet goed verstond. Vervolgens zag ik hoog aan de strak blauwe lucht drie meeuwen cirkelen. Vanuit Nederlandse gedachten kun je het je niet voorstellen, die meeuwen zijn er toch altijd. Niet dus, deze meeuwen zijn waarschijnlijk de hele winter ergens op de uitgestrekte wadden te vinden. Vanuit dezelfde Nederlandse gedachten kunnen veel mensen zich niet goed voorstellen hoe heerlijk de winters in onze regio kunnen zijn en dat we hier hele goede zomers hebben.

De zomers zijn hier stabiel, alhoewel er ook dagen kunnen zijn waarin erg veel regen valt.

De verschillen zijn wat groter, extremer en het kan snel veranderen. Maar over het geheel bekeken is het gewoon heel goed.

Volgende keer weer meer over de dieren, voor nu genieten we nog van de vele zomergasten.

Nee, ik heb het nog steeds over vogels. De zwaluwen bijvoorbeeld, wat een pracht dieren zijn dat en ze zijn hier maar een dag of twee later dan in NL!

Ons verhaal,

Het is weliswaar mijn BDE verhaal, maar omdat mijn gezin zo'n belangrijke rol daarin speelt is het ook ons verhaal. Dit verhaal stond al op de stide van Merkawah. 

Bijzonder is dat het nu ook op de site van earth-matters.nl staat en al door bijna twee duizend mensen is gelezen, zie ook;
earth-matters punt nl onder; diversen / mijn-bijna-dood-ervaring-lezersbrief

Dat is een site die ik al vele jaren dagelijks volg en om nu in dagelijkse nieuwsbrief ook mijn verhaal te zien is wel bijzonder. 

Overigens gaat het met ons goed. We zijn deze zomer druk geweest maar we hebben ook genoten van veel moois in onze regio. Deze is dan wel ongeveer zo groot als NL.

De volgende keer zal ik nog wat foto's laten zien over een bijzondere tocht naar Gaustatoppen.

Pas geleden hebben we alweer de vierde verjaardag van Olivia gevierd, wat een meid!

Ze doet het goed en ze was super blij met haar fietsje. Felix krijgt zijn eerste echte fietsje volgende zomer, omdat hij anders er weinig mee kan wanneer hij in de winter zijn verjaardag viert.

Ze hebben allebei de overstap gemaakt naar huin nieuwe barnhage, die is op loopafstand van ons huis. Dat was ook voor ons beste even spannend, hoe gaan ze het doen en hoe voelt voor hun het afscheid van hun oude vertrouwe barnhage. De mensen daar zijn schatjes en wederzijds was er een mooie band opgebouwd. Wederom hebben onze pracht kindjes ons weten te verrassen met een hele goede start in hun nieuwe barnhage, even wennen maar al snel gingen ze met net zoveel plezier naar hun nieuwe plekje. Heerlijk stelletje!

Ons bedrijf,

De website is een feit, kom gerust af en toe eens kijken op;

økonome punt no

( omdat de ø niet altijd erkend wordt als letter, hebben we ook de site econome punt no geopend

Voorlopig hebben we nog genoeg werk om de site volledig te maken en te verfraaien.

Oh ja, ik schrijf een website beter niet voluit omdat ik via deze blog ook wil adverteren en ik moet daarbij allerlei regels in acht nemen. Dat wil ik natuurlijk graag doen en ik hoop onze lezers ook.)

Het is een voorrecht om mooie producten te kunnen verkopen.

De koffie en thee van Simon Lévelt is een belangrijke pijler van ØkoNome, een prachtig

product en van hoge kwaliteit.

Renate neemt het veel van het werk voor haar rekening en vanaf volgend jaar hoop ik volledig partner te zijn van ons gezamenlijke bedrijf.

We zijn nog op zoek naar meer verkooppunten, maar zoals het er nu naar uit ziet hebben we deze maand al vier verkooppunten. Dat gaat goed, maar we gaan gestaag verder!

ØkoNome©

Onze tuin en woning,

Daar valt veel over te zeggen, maar de volgende keer zeg ik meer over de groentetuin, de tuin en ons huis.

Ook hoop ik dan dat ik foto's `ergens` online heb staan die jullie dan rustig kunnen bekijken.

Voor nu kan ik zeggen dat de groentetuin het heel goed heeft gedaan, mijn eerste jaar in deze grond, een voorjaar van een paar weekjes en prachtig zomer weer maar ook een heel aantal dagen met veel regen, erg veel regen zelfs.

Aan het huis wordt voorlopig nog wel gewerkt, zo zal al het electra deze winter wel vervangen zijn.

Eerder dan gepland, maar een serieuze kortsluiting gaf de aanleiding om deze klus naar voren te schuiven. Het was net geen brand geworden, puhhhh dat was schrikken zeg.

Maar het fundament is weer stabiel, en dat is een hele zorg minder.

Een graafmachine moest het meeste werk doen, wauw dat is nog eens een klus geweest.

Zonder aankondiging stond de machine enige weken eerder dan gepland om 07.00 voor de deur, `Oh wist je niet dat ik nu zou komen` was de relaxde reactie van een altijd rustig ogende Noorse man. Een vakman was me verzekerd en dat heeft hij wel waargemaakt.

Volgende keer meer, maar voor nu deze foto die ik jullie niet wil onthouden.

Oh ja, we hebben nu ook een aardige houtvoorraad, en ook die foto wil ik jullie niet onthouden.

Toen die vrachtauto voor de deur stond leek hij veel groter dan wanneer je hem op de weg tegenkomt. Ik kan je verzekeren dat het een imposant gevaarte is waar erg veel hout mee vervoerd kan worden. Dat ligt nu gewoon in onze tuin. Dat is een groot voordeel van ruimte om het huis en toen die vrachtauto zo half in de tuin stond om het hout te lossen, voelde ik me plosteling heel erg Noors. Nou ja, het was gewoon heel stoer en voor mij zijn Noormannen nog steeds een heel stoer volkje. Niets gewelddadig, van dat stukje geschiedenis geloof ik niet zoveel. Ze waren kunstzinnig, konden zeilen en navigeren als de beste en ja, ze konden aardig met het zwaard en de vuisten overweg. Maar niemand kan mij vertellen waarom ze toen opeens van handel overgingen naar roven. Waren ze uitgedaagd of overvallen?

Maargoed, ik wijk uit naar een heel ander onderwerp, zo heb ik het over onze tuin en houtvoorraad en zo zitten we enkele honderden jaren terug in de tijd.

Tijd om te stoppen en een volgende keer meer te zeggen over ons hier en nu.

Voor nu;

Blijf dicht bij jezelf
versterk daar dan je krachten
in een oase van rust.

Haiku van Maria Zandbergen 

(geschreven in het voorjaar van 2013)

dagelijksegedachte punt net